Benim görüşüm;
Mitolojik olarak insanlar yaradılır ve zaman ile büyürler evrim gibidir her yaşlarında 1 sene daha yaşlanmış olurlar ve biz islam ağleminde buna erkekler ve kızlar için ergenlik ve blu çağı adı verilen evreye kadar bu zahıtlar çocukturlar o yaşa kadar yaptıkları dedikleri ALLAh kitabında ve melekler tarafından tutulmaz. Asıl mesele bu yaşalrdan sonra başlar ve insanlar gelişmeye kendilerini tanımaya ayaklarının üzerinde durmaya başlarlar ve neyin doğru olup neyin yanlış olduğunu yalanın doğruya oranlar dürüstlüğün yüz karartıcı bir nesli olduğunu anlarlar ve şöyle bi kavram oluşur kişilerde yalan söyleyenden nefret ederim ve söylemem veya insanlar arasında yalan söyleyen kişi kendisini kandırmış olduğunu da ortaya koymuş olur. Nesillerdir bu böyldir bir kişi asla yalan söylememiştir ona göre o belki de kendisini o esnada kurtarma payıdır ve nedendir ki yalanın inanılmaz bir suc olduğunu insanlar kendileri de bilmektedirler. bu girdiğimiz milenyum çağında da aynı şekilde ilerlemektedir ama şu da vardır ki bazı insanlar yalan söylemesini bir türlü kıvıramazlar bazıları bu işte profosyönel olmuşlardır hatta bazıları için bu bir meslektir. Sadete gelecek olursam Yalan her insan için kendisini kandırmasıdır bu biline ve 2. olarak yalan insana yakışmayan bir kavramdır.
Aşk özlemdir.
Ayrılık Nefret doğurur ama seven kişiye karşı ama başkalara karşı.
Aşk tan nefret doğmaz aşk zı şeylerin affedici unsurudur.
Ayrılık aşkı öldürmez insan kendi yalanları ile kendisini kandırır.
Konu: Kendini Kandırıyorsun Aslında Aşk-ı Değil 
Çarş. 16 Eyl. 2009, 17:53
